Projekt Ustawy o OZE– Instytucja sprzedawcy zobowiązanego

1. Sprzedawca z urzędu – obowiązki i procedura wyłonienia 

Na gruncie obecnie obowiązującej ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1059 z późn. zm.) (dalej: „PE”) występuje podmiot określony mianem sprzedawcy z urzędu Pojęcie to zostało zdefiniowane w art. 3 pkt 29 PE jako przedsiębiorstwo energetyczne posiadające koncesję na obrót paliwami gazowymi lub energią elektryczną, świadczące usługi kompleksowe odbiorcom paliw gazowych lub energii elektrycznej w gospodarstwie domowym, niekorzystającym z prawa wyboru sprzedawcy.

Z pełnieniem roli sprzedawcy z urzędu wiążą się określone obowiązki wskazane przez ustawodawcę w art. 5a ust. 1 oraz art. 9a ust. 6 PE. Na podstawie pierwszego z wymienionych przepisów sprzedawca z urzędu jest obowiązany do zapewnienia świadczenia usługi kompleksowej i do zawarcia umowy kompleksowej, na zasadach równoprawnego traktowania, z odbiorcą paliw gazowych lub energii elektrycznej w gospodarstwie domowym, niekorzystającym z prawa wyboru sprzedawcy i przyłączonym do sieci przedsiębiorstwa energetycznego wskazanego w koncesji sprzedawcy z urzędu. Ponadto, w ramach systemu wsparcia wytwarzania energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii (dalej: „OZE”) ustawodawca zobowiązał sprzedawcę z urzędu do zakupu energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnych źródłach przyłączonych do sieci znajdującej się na obszarze działania sprzedawcy, oferowanej przez przedsiębiorstwa energetyczne, które uzyskały koncesję na wytwarzanie lub zostały wpisane do rejestru przedsiębiorstw energetycznych zajmujących się wytwarzaniem biogazu rolniczego prowadzonego przez Prezesa Agencji Rynku Rolnego.

Procedura wyłonienia sprzedawcy z urzędu uregulowana została w art. 9i ust. 1 i nast. PE.  Zgodnie ze wskazanym przepisem sprzedawców z urzędu wyłania Prezes Urzędu Regulacji Energetyki w drodze przetargu, który odpowiada za ogłoszenie, organizację i przeprowadzenie tego przetargu. W przetargu mogą uczestniczyć wyłącznie przedsiębiorstwa energetyczne posiadające koncesje na obrót paliwami gazowymi lub energią elektryczną. Prawo energetyczne przewiduje również sytuację, w której nie doszłoby do wyłonienia sprzedawcy z urzędu w drodze przetargu. Wówczas Prezes Urzędu Regulacji Energetyki wyznacza z urzędu tego sprzedawcę w drodze decyzji na okres 12 miesięcy, biorąc pod uwagę możliwość wypełnienia przez niego obowiązków określonych w ustawie oraz określa obszar wykonywania przez niego działalności gospodarczej.

Co do zasady koszty świadczenia usług przez sprzedawcę z urzędu, jako działanie o charakterze użyteczności publicznej, powinny być weryfikowalne i podlegać regulacji – taryfowaniu. Potwierdza to art. 5 ust. 5 PE, który stanowi o konieczności informowania odbiorców o projektach umów i projektach zmian warunków zawartych umów „z wyjątkiem zmian cen lub stawek opłat określonych w zatwierdzonych taryfach”. Z tego powodu oraz zgodnie z zaleceniami Komisji Europejskiej, przepływy finansowe związane z wypełnianiem przez sprzedawcę z urzędu swych obowiązków muszą być prowadzone na oddzielnych kontach, co umożliwi rozdzielenie działalności regulowanej od nieregulowanej. Zatwierdzona taryfa dla sprzedawcy z urzędu powinna pozwolić na zwrot kosztów administracyjnych oraz kosztów związanych z zakupem dodatkowego wolumenu energii elektrycznej. Dodatkową korzyścią dla sprzedawcy z urzędu jest też fakt, że zwiększa się całkowita liczba odbiorców o grupę odbiorców o dosyć jednolitej charakterystyce poboru. Ponadto część z nich będzie prawdopodobnie korzystać z jego usług dłużej, ale na warunkach już nie objętych regulacją dot. sprzedawcy z urzędu¹.

Mimo wyżej opisanych korzyści, do organizowanych przez Prezesa URE przetargów nie zgłaszają się żadne przedsiębiorstwa energetyczne spełniające ustawowe wymogi do przyjęcia funkcji sprzedawcy z urzędu. Od momentu wejścia w życie przepisów noweli PE z dnia 4 marca 2005 r. nie został wyłoniony ani jeden sprzedawca z urzędu. W konsekwencji sprzedawcy z urzędu są wyznaczani wyłącznie w drodze decyzji administracyjnej Prezesa URE. Ponieważ mechanizm wyboru sprzedawcy z urzędu nie sprawdził się  w praktyce,  ustawodawca zdecydował się na wprowadzenie szeregu zmian w tym zakresie.

2. Zastąpienie instytucji sprzedawcy z urzędu sprzedawcą zobowiązanym

W opublikowanym przez Ministerstwo Gospodarki projekcie ustawy o odnawialnych źródłach energii z dnia 12 listopada 2013 r. (wersja 4.0, dalej: „projekt ustawy o OZE”) pojawiła się nowa instytucja sprzedawcy zobowiązanego, który ma przejąć dotychczasowe obowiązki sprzedawcy z urzędu w zakresie obowiązku zakupu energii wytworzonej z odnawialnych źródeł energii oraz ustalono zasady wyłaniania tego sprzedawcy odmienne od zasad wyznaczania sprzedawcy z urzędu.

Zgodnie z art. 40 ust. 2 projektu ustawy o OZE sprzedawcę zobowiązanego będzie wyznaczał z urzędu, w drodze decyzji Prezes URE spośród sprzedawców energii elektrycznej o największym wolumenie jej sprzedaży według stanu na dzień 31 sierpnia poprzedniego roku, odbiorcom końcowym przyłączonym do sieci dystrybucyjnej lub sieci przesyłowej danego operatora na obszarze działania tego sprzedawcy zobowiązanego, w terminie do dnia 31 października każdego roku na rok następny. Wniesienie odwołania od powyższej decyzji nie będzie miało wpływu na obowiązek sprzedawcy zobowiązanego w zakresie realizacji obowiązku zakupu energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii. Projekt ustawy o OZE zakłada, że wyznaczenie sprzedawcy zobowiązanego następować będzie corocznie. Co istotne dla spółek OSD (i OSP), z projektu ustawy o OZE wynika, że jeżeli operator nie dopełni obowiązku przekazania Prezesowi URE informacji koniecznych do wyznaczenia sprzedawcy zobowiązanego, wówczas Prezes URE wyznaczy sprzedawcę zobowiązanego na koszt takiego operatora.

Kolejne postanowienia projektu ustawy o OZE (art. 41-42 i 74 ust. 3) określają przesłanki, kiedy sprzedawca energii elektrycznej zobowiązany będzie do zakupu energii elektrycznej wytworzonej z odnawialnych źródeł energii oraz energii elektrycznej z biogazu rolniczego.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 projektu ustawy o OZE obowiązek zakupu wytworzonej w mikroinstalacji niewykorzystanej energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii i energii elektrycznej z biogazu rolniczego przez sprzedawcę zobowiązanego, powstaje od pierwszego dnia wprowadzenia energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii lub energii elektrycznej z biogazu rolniczego do sieci dystrybucyjnej lub przesyłowej i trwa przez kolejnych 15 lat, nie dłużej jednak niż do dnia 31 grudnia 2035 roku, przy czym okres ten jest liczony od dnia wytworzenia po raz pierwszy energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii lub energii elektrycznej z biogazu rolniczego.

Obowiązek zakupu przez sprzedawcę zobowiązanego energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii i energii elektrycznej z biogazu rolniczego wytworzonej przez przedsiębiorcę w mikroinstalacji, o ile energia ta została po raz pierwszy wytworzona przed wejściem w życie ustawy o OZE, powstaje od pierwszego dnia wprowadzenia tej energii elektrycznej do sieci dystrybucyjnej i trwa maksymalnie przez okres kolejnych 15 lat, przy czym okres ten jest liczony od dnia wytworzenia po raz pierwszy energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii lub energii elektrycznej z biogazu rolniczego w instalacji odnawialnego źródła energii, dla której przysługuje świadectwo pochodzenia (art. 41 ust. 4 projektu ustawy o OZE).

Z kolei obowiązek zakupu energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii i energii elektrycznej z biogazu rolniczego w zmodernizowanych mikroinstalacjach, powstaje od pierwszego dnia wprowadzenia tej energii elektrycznej do sieci dystrybucyjnej i trwa maksymalnie do 31 grudnia 2015 roku, przy czym okres ten jest liczony od dnia wytworzenia po raz pierwszy energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii lub energii elektrycznej z biogazu rolniczego w zmodernizowanej instalacji odnawialnego źródła energii, dla której przysługuje świadectwo pochodzenia (art. 41 ust. 5 projektu ustawy o OZE).

Cena zakupu niewykorzystanej energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii i z biogazu rolniczego wytworzonej przez osobę fizyczną nie prowadzącą działalności gospodarczej, która wytwarza energię elektryczną w mikroinstalacji w celu jej zużycia na własne potrzeby oraz wytworzonej z biogazu rolniczego w mikroinstalacji w celu jej zużycia na własne potrzeby przez osobę fizyczną wpisaną do rejestru producentów wynosi 80 % średniej ceny sprzedaży energii elektrycznej na rynku konkurencyjnym. Natomiast cena zakupu energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii i energii elektrycznej z biogazu rolniczego wytworzonej w mikroinstalacji (w tym również w zmodernizowanej mikroinstalacji po dniu wejścia w życie ustawy o OZE) przez przedsiębiorcę wynosi 100 % średniej ceny sprzedaży energii elektrycznej na rynku konkurencyjnym, ogłoszonej przez Prezesa URE do 31 marca każdego roku.

Projekt ustawy o OZE doprecyzowuje ponadto, kiedy aktualizuje się obowiązek sprzedawcy zobowiązanego zakupu energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii lub z biogazu rolniczego wytworzonej w zmodernizowanej po dniu wejścia w życie ustawy o OZE mikroinstalacji. Jak stanowi art. 41 ust. 6 energia elektryczna może zostać zakupiona jedynie w przypadku, gdy:

1. w wyniku modernizacji mikroinstalacji nastąpił przyrost mocy zainstalowanej energii elektrycznej, ale nie więcej niż do 40 kW;
2. nakłady na modernizację mikroinstalacji wyniosły co najmniej 30% wartości początkowej modernizowanej mikroinstalacji, z uwzględnieniem przepisów dotyczących amortyzacji;
3. urządzenia wchodzące w skład zmodernizowanej mikroinstalacji, służące do wytwarzania energii elektrycznej, zamontowane w czasie modernizacji zostały wyprodukowane nie wcześniej niż 48 miesięcy przed dniem wytworzenia po raz pierwszy energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii lub energii elektrycznej z biogazu rolniczego, w tej zmodernizowanej mikroinstalacji.

Dla pozostałych instalacji OZE, z zastrzeżeniem wskazanym w art. 42 ust. 2-10 i art. 89 ust. 5 i 6 projektu ustawy o OZE, sprzedawca zobowiązany ma obowiązek zakupu energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii oraz energii elektrycznej z biogazu rolniczego wytworzonej w przypadku, gdy energia elektryczna została wytworzona po raz pierwszy przed dniem wejścia w życie ustawy. To samo dotyczy instalacji odnawialnego źródła energii innej niż mikroinstalacja, zmodernizowanej po dniu wejścia w życie ustawy.

Kryteria, których spełnienie uruchamia obowiązek zakupu energii elektrycznej wytworzonej w instalacjach odnawialnego źródła energii innych niż mikroinstalacja przez sprzedawcę zobowiązanego, zostały określone w art. 42 ust. 2 -10 projektu ustawy o OZE. Ustawodawca w powyższym projekcie uzależnił powstanie obowiązku zakupu energii elektrycznej przez sprzedawcę zobowiązanego m.in. od udziału poniesionych nakładów na modernizację w stosunku do wartości początkowej instalacji. Ponadto prawodawca ustanowił maksymalny okres, przez który sprzedawca zobowiązany będzie do zakupu energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii oraz z biogazu rolniczego w okresie rozruchu technologicznego instalacji odnawialnego źródła energii (a więc w trakcie pracy instalacji mającej wyłącznie na celu przeprowadzenie prób i testów umożliwiających końcowy odbiór tej instalacji) do 90 dni liczonych od dnia pierwszego wprowadzenia tej energii do sieci właściwego operatora. W przypadku instalacji odnawialnego źródła energii wykorzystującej do wytworzenia energii elektrycznej hydroenergię, w której energia elektryczna została wytworzona po raz pierwszy przed dniem wejścia w życie ustawy o OZE, sprzedawca zobowiązany będzie miał obowiązek zakupu energii elektrycznej wytworzonej wyłącznie w instalacji odnawialnego źródła energii o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej do 1 MW (art. 42 ust. 6 projektu ustawy o OZE).

Obowiązek zakupu energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii i energii elektrycznej z biogazu rolniczego w instalacjach odnawialnego źródła energii innych niż mikroinstalacja, w tym energii elektrycznej wytworzonej w okresie rozruchu technologicznego instalacji odnawialnego źródła energii, w której energia elektryczna została wytworzona po raz pierwszy przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przez sprzedawcę zobowiązanego powstaje od pierwszego dnia wprowadzenia tej energii elektrycznej do sieci dystrybucyjnej lub sieci przesyłowej i trwa maksymalnie przez okres kolejnych 15 lat. W przypadku gdy energia ta została wytworzona w zmodernizowanej instalacji odnawialnego źródła energii innej niż mikroinstalacja obowiązek zakupu powstaje od pierwszego dnia wprowadzenia tej energii elektrycznej do sieci dystrybucyjnej lub sieci przesyłowej i trwa maksymalnie do 31 grudnia 2015 roku. W obu przypadkach okres ten jest liczony od dnia wytworzenia po raz pierwszy energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii lub energii elektrycznej z biogazu rolniczego w instalacji odnawialnego źródła energii, dla której przysługuje świadectwo pochodzenia.

Ponadto projekt ustawy o OZE w celu przeciwdziałania wykorzystywaniu wyeksploatowanych instalacji OZE i promowania nowych urządzeń wprowadza obowiązek zakupu energii elektrycznej jedynie w przypadku, gdy urządzenia wchodzące w skład instalacji, służące do wytwarzania energii elektrycznej, zamontowane w czasie modernizacji zostały wyprodukowane nie wcześniej niż w okresie 48 miesięcy przed dniem wytworzenia po raz pierwszy energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii lub energii elektrycznej z biogazu rolniczego, w tej zmodernizowanej instalacji odnawialnego źródła energii.

Wreszcie w ust. 8 art. 42 projektu ustawy o OZE ustawodawca określił kryteria, które muszą zostać spełnione, aby możliwy był zakup energii elektrycznej wytworzonej w zmodernizowanej po dniu wejścia w życie ustawy o OZE instalacji odnawialnego źródła energii. Jednym z warunków jest przyrost mocy zainstalowanej energii elektrycznej. Ponadto nakłady na modernizację instalacji odnawialnego źródła energii powinny wynosić co najmniej 30% wartości początkowej modernizowanej instalacji odnawialnego źródła energii, z uwzględnieniem przepisów dotyczących amortyzacji, a zmodernizowana instalacja odnawialnego źródła energii nie może być wykorzystywana do wytwarzania energii elektrycznej z biomasy, biopłynów, biogazu lub biogazu rolniczego w instalacjach spalania wielopaliwowego, z wyłączeniem dedykowanych instalacji spalania wielopaliwowego.

Ustawodawca doprecyzował ponadto, że w przypadku modernizacji instalacji:

1. niestanowiącej instalacji odnawialnego źródła energii w wyniku której powstała instalacja odnawialnego źródła energii,
2. spalania wielopaliwowego w wyniku której powstała instalacja odnawialnego źródła energii, która nie będzie wykorzystywana do wytwarzania energii elektrycznej w instalacji spalania wielopaliwowego, z wyłączeniem dedykowanych instalacji spalania wielopaliwowego, albo
3. elektrowni wodnej o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej do 1 MW
   – możliwy jest zakup wytworzonej energii elektrycznej w przypadku spełnienia warunków określonych w art. 42 ust. 7 i 8 pkt 2 i 3 projektu ustawy o OZE.

Dodatkowo zgodnie z art. 42 ust. 10 projektu ustawy o OZE, na sprzedawcy zobowiązanym będzie ciążył obowiązek zakupu energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii lub energii elektrycznej z biogazu rolniczego, wytworzonej w zmodernizowanej instalacji odnawialnego źródła energii wykorzystującej do wytwarzania tej energii biomasę spalaną w dedykowanej instalacji spalania biomasy, w dedykowanej instalacji spalania wielopaliwowego lub układach hybrydowych jedynie w przypadku, gdy energia ta zostanie wytworzona w instalacji odnawialnego źródła energii o łącznej mocy zainstalowanej do 50 MW oraz jeżeli chodzi o instalacje odnawialnego źródła energii wytwarzające energię elektryczną w wysokosprawnej kogeneracji – o łącznej mocy zainstalowanej energii cieplnej do 150 MWth.

W myśl art. 43 ust. 1 projektu ustawy o OZE cena zakupu energii elektrycznej wytworzonej  w instalacjach odnawialnego źródła energii innych niż mikroinstalacja stanowić będzie równowartość średniej ceny sprzedaży energii elektrycznej na rynku konkurencyjnym ogłaszanej przez Prezesa URE do 31 marca każdego roku, zgodnie z art. 23 ust. 2 pkt 18b PE. Natomiast ilość energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii, wytworzonej w instalacji odnawialnego źródła energii, którą obowiązany będzie zakupić sprzedawca zobowiązany, zostanie ustalona na podstawie rzeczywistych wskazań licznika zdalnego odczytu w danym miesiącu.

Kolejną zmianą wprowadzoną projektem ustawy o OZE jest nałożenie na sprzedawcę zobowiązanego obowiązku zakupu energii elektrycznej z odnawialnych źródeł energii lub energii elektrycznej z biogazu rolniczego wytworzonej przez przedsiębiorców w mikroinstalacji oraz wytwórców energii elektrycznej na aukcji organizowanej przez Prezesa URE, co oznacza, że takiej możliwości zostaną pozbawione inne podmioty (art. 40 ust. 1 w zw. z art. 74 ust. 3 projektu ustawy o OZE).

Opisane wyżej unormowania zawarte w przygotowanym przez  Ministerstwo Gospodarki projekcie  ustawy o OZE wywołały liczne kontrowersje.

Projekt ustawy o OZE wprowadza m.in. zmiany dotyczące mechanizmów wspierających wytwarzanie energii elektrycznej w instalacjach odnawialnego źródła energii oraz energii elektrycznej z biogazu rolniczego. Znowelizowane przepisy inkorporują nową definicję oraz klasyfikację instalacji a także uzależniają możliwość uzyskania wsparcia i jego skalę od takich cech instalacji jak: jej rodzaj i wielkość, data pierwszego wytworzenia energii elektrycznej oraz sposób przeprowadzenia modernizacji instalacji. Rozwiązania zaproponowane w projekcie ustawy dotyczące wprowadzenia instytucji sprzedawcy zobowiązanego gwarantują właścicielom instalacji OZE, że wyprodukowana przez nich energia elektryczna zawsze znajdzie nabywcę. Należy jednak zwrócić uwagę, że cena zakupu energii będzie jednakowa niezależnie od źródła jej wytworzenia (201,36 zł² za 1 MWh) i będzie podlegać waloryzacji przy zastosowaniu odpowiedniego wskaźnika GUS. Zobowiązanie wyznaczonych przez Prezesa URE sprzedawców do zakupu energii z OZE po ustalonych w projekcie ustawy cenach budzi zastrzeżenia UOKiK³. Zgodnie z założeniami projektu, różnica pomiędzy ceną zakupu wynikającą z przepisów projektu ustawy o OZE a rynkową ceną sprzedaży tej energii będzie refundowana sprzedawcom zobowiązanym przez państwo w ramach systemu opłaty OZE. System ten będzie z kolei zarządzany przez ustanowiony przez państwo podmiot – Operatora Rozliczeń Energii Odnawialnej S.A. Zatem opłaty OZE będą kontrolowane przez państwo i będą stanowiły środki publiczne. Ponadto zważywszy, że system zagwarantuje wytwórcom energii z OZE określony przychód ze sprzedaży tej energii, którego wysokość będzie stała niezależnie od popytu oraz na prawdopodobieństwo, że cena sprzedaży energii wynikająca z projektu ustawy będzie równa lub wyższa aniżeli cena rynkowa tej energii a także na fakt, iż system wsparcia został zaadresowany do wybranej kategorii wytwórców energii, to według UOKiK system opłat będzie stanowił pomoc publiczną. Co istotne, w przypadku, gdyby popyt na energię z OZE rósł (co spowoduje wzrost ceny rynkowej tej energii) wówczas to sprzedawca zobowiązany będzie miał gwarancję nabycia energii po cenie niższej niż rynkowa. Mając powyższe na uwadze należałoby rozważyć zmianę zapisów projektu ustawy poprzez zobowiązanie wyznaczonego sprzedawcy do zakupu energii z OZE po cenie rynkowej, co wykluczyłoby pomoc publiczną w tym zakresie.

Poza tym wątpliwości budzi przyznanie prawa zakupu energii ze źródeł odnawialnych na aukcji jedynie sprzedawcom zobowiązanym, zwłaszcza, że brak jest przeciwwskazań, aby zadania sprzedawcy zobowiązanego mogły pełnić dowolne spółki obrotu, pod warunkiem spełnienia wymogów dla prowadzenia takiej działalności. Podnosi się, że taka regulacja spowoduje powstanie monopolu na rynku energii. Zmiana projektu ustawy w tym zakresie pozwoliłaby na skorzystanie z ofert konkurencyjnych dla inwestycji położonych na obszarze działania danego sprzedawcy zobowiązanego, co bez wątpienia przyczyniłoby się do rozwoju rynku energii. Tymczasem na gruncie zapisów projektu ustawy o OZE w obecnym kształcie wytwórcy energii elektrycznej nie będą mogli skorzystać z konkurencyjnych ofert w zakresie kosztów dostępu do rynku.

W trakcie konsultacji społecznych zwrócono również uwagę na fakt, iż wersja 4.0. ustawy o OZE w zakresie mechanizmów wsparcia dyskryminuje hydroenergetykę. Projekt ustawy zakłada bowiem, że na wsparcie zasługują jedynie instalacje odnawialnego źródła energii o łącznej mocy zainstalowanej elektrycznej do 1 MW. Tymczasem jak wynika z analizy kosztów ponoszonych przez hydroenergetykę wykonana w oparciu o ankietyzację 129 zawodowych elektrowni wodnych (97% wszystkich zawodowych elektrowni wodnych) pokazuje, że przepływowe elektrownie wodne mniejsze od 5 MW i zbiornikowe elektrownie wodne mniejsze od 10 MW bez wsparcia są nierentowne⁴. W związku z powyższym postuluje się o utrzymanie wsparcia dla elektrowni wodnych do 5 MW. Zwłaszcza, że w krajach Unii Europejskiej standardem jest wsparcie dla elektrowni o mocy nawet do 10 MW.

Co więcej pozbawienie wsparcia wszystkich elektrowni wodnych o mocy powyżej 1 MW, niezależnie od daty ich uruchomienia oznacza, że prawa nabyte inwestorów, którzy podejmowali decyzje inwestycyjne na podstawie obowiązującego prawa nie będą respektowane. Dotyczy to w szczególności inwestycji w elektrownie wodne, które wyprodukowały pierwszą energię po wejściu w życie zmiany ustawy – Prawo energetyczne z dnia 4 marca 2005 r. oraz inwestorów, którzy podejmowali decyzje o przeprowadzeniu gruntownych inwestycji odtworzeniowych i modernizacyjnych po tej dacie.

Wreszcie należy zauważyć, że w PE nadal funkcjonuje pojęcie sprzedawcy z urzędu, którego rola po przyjęciu ustawy o OZE ograniczałaby się do świadczenia usługi kompleksowej na rzecz odbiorców, z którymi żaden przedsiębiorca energetycznych nie chciał zawrzeć umowy, natomiast obowiązek zakupu energii elektrycznej wytworzonej w odnawialnych źródłach energii przyłączonych do sieci dystrybucyjnej lub przesyłowej spoczywałby na sprzedawcy zobowiązanym. W obydwu aktach prawnych istnieją analogiczne rozwiązania dotyczące sposobu wyznaczania sprzedawcy z urzędu i sprzedawcy zobowiązanego.  Należałoby zatem i w tym zakresie dokonać stosownego ujednolicenia przepisów, tak aby nie dublować kompetencji Prezesa URE dotyczących wyłaniania powyższych podmiotów.

Przedstawiony przez Ministerstwo Gospodarki projekt ustawy o OZE wymaga dalszych prac legislacyjnych, które jednak powinny nabrać szybszego tempa. Brak odpowiednich regulacji spowolni rozwój rynku OZE w Polsce oraz naraża nasz kraj na kary ze strony Komisji Europejskiej za brak implementacji unijnej dyrektywy 28/2009/WE dotyczącej rynku OZE oraz gazu i energii elektrycznej. Polska była zobowiązana do dostosowania swojego prawodawstwa w tym zakresie do 5 grudnia 2010r. Tymczasem za ponad dwuletnie opóźnienie grożą nie tylko kary w wysokości nawet 90 tys. EUR dziennie, ale także wstrzymanie środków z UE na odnawialne źródła energii, które szacowane są na około 10 miliardów euro na lata 2014-2020.