7 czerwca 2018 roku Sejm uchwalił ustawę o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw („Nowelizacja”, „Ustawa nowelizująca”). Celem nowelizacji jest przede wszystkim zapewnienie pełnej zgodności przepisów ustawy z dnia 20 lutego 2015 r. o odnawialnych źródłach energii (Dz. U. z 2017 r. poz. 1148, z późn. zm.) („ustawa OZE”) z przepisami dotyczącymi pomocy publicznej, do czego strona polska zobowiązała się wobec Komisji Europejskiej w procedurze notyfikacyjnej w sprawie SA.43697 (2015/N) – Polski system wspierania rozwoju OZE oraz zwolnienia dla użytkowników energochłonnych. Dodatkowo, z uwagi na fakt, iż potrzeba notyfikacji ustawy OZE była wynikiem wdrożenia do polskiego ustawodawstwa rozwiązań, jakie w tym zakresie wynikają
z Komunikatu Komisji Europejskiej określającego „Wytyczne w sprawie pomocy państwa na ochronę środowiska i cele związane z energią w latach 2014–2020” (Dz. Urz. UE C 200 z 28.06.2014, s. 1).
Według autorów projektu celem nowelizacji jest między innymi doprecyzowanie wybranych definicji ustawy OZE i elementów zbiorczego raportu rocznego Prezesa URE, kontynuacja niezbędnych zmian systemowych umożliwiających utworzenie na zasadach rynkowych lokalnych obszarów zrównoważonych energetycznie, dokonanie zmian usprawniających działanie systemu aukcyjnego w odniesieniu między innymi do podziału na tzw. koszyki, likwidacja zbędnych elementów zawartych w oświadczeniach składanych przez wytwórców energii w instalacjach OZE, zaproponowanie systemowych zmian wsparcia OZE polegających na wprowadzeniu, obok systemu aukcyjnego, przyjaznego dla odbiorców końcowych energii systemu feed-in premium („FIP”) albo feed-in-tariff („FIT”) dla wytwórców energii ze źródeł odnawialnych dedykowanego dla mikro- i małych instalacji OZE, wykorzystujących stabilne i przewidywalne źródła energii (hydroenergia, biogaz, biogaz rolniczy) o mocy zainstalowanej mniejszej niż 500 kW – FIT oraz o mocy nie mniejszej niż 500 kW i mniejszej niż 1 MW – FIP.
Nowelizacja rozwiązuje wątpliwości związane z ustaleniem wysokości podatku od nieruchomości od elektrowni wiatrowych. Gminy oraz sądy administracyjne opierając się o definicję elektrowni wiatrowych z ustawy z dnia 20 maja 2016 r. o inwestycjach w zakresie elektrowni wiatrowych przyjmowały, że opodatkowaniu ma podlegać nie tylko część budowlana elektrowni wiatrowej, ale cała wieża oraz elementy techniczne. W konsekwencji wysokość podatku od elektrowni wiatrowych wzrosła nawet kilkukrotnie w stosunku do podatku pobieranego przed wejściem w życie tej ustawy. Ustawa z dnia 7 czerwca 2018 r. o zmianie ustawy o odnawialnych źródłach energii oraz niektórych innych ustaw wprowadza zmianę m.in. definicji budowli w prawie budowlanym (art. 3 pkt 3). Z definicji tej wynika, że status obiektu budowlanego posiadać będzie wyłącznie fundament elektrowni wiatrowej. Zmiany w opodatkowaniu elektrowni wiatrowych wejdą w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia ustawy, z mocą od dnia 1 stycznia 2018 r.
Przewiduje się także dłuższy, 5-letni okres ważności pozwolenia na budowę dla elektrowni wiatrowych oraz możliwość przedłużenia ważności lub zmiany wydanych już pozwoleń na budowę pod warunkiem, że w terminie 5 lat licząc od 16 lipca 2016 r., wydane zostanie pozwolenie na ich użytkowanie. Nowelizacja dopuszcza ponadto zmianę albo wydanie nowej decyzji środowiskowej w odniesieniu do elektrowni wiatrowych, które uzyskały już wcześniej pozwolenie budowlane – z pominięciem wprowadzonej ustawą odległościową minimalnej odległości od najbliższej zabudowy mieszkaniowej, tj. odległości nie mniejszej od dziesięciokrotności całkowitej wysokości elektrowni wiatrowej.
W ustawie nowelizującej przewidziano rozwiązania usprawniające funkcjonowanie systemu aukcyjnego w energetyce – dostosowano go do potrzeb i możliwości małych wytwórców energii, np. małych elektrowni wodnych i instalacji biogazowych. Zaproponowano nowe „koszyki aukcyjne” na sprzedaż energii elektrycznej wytworzonej w instalacjach odnawialnych źródeł energii, dla których wyznaczane są ceny referencyjne. Tym samym rozszerzono katalog instalacji odnawialnych źródeł energii (dla których publikowane są ceny referencyjne) o instalacje o mocy mniejszej niż 500 kW.
Ponadto zaproponowano nowe mechanizmy wsparcia dla małych wytwórców energii elektrycznej
z OZE (instalacje o mocy do 500 kW i od 500 kW do 1MW mocy zainstalowanej elektrycznej) dla wybranych technologii (hydroenergetyka i biogaz), których dofinansowanie będzie się odbywało poza systemem aukcyjnym.
Nowelizacja ustawy OZE i innych ustaw jest wyczekiwanym krokiem legislacyjnym jednak podkreśla się, że reguluje ona jedynie najpilniejsze problemy. Bez wątpienia potrzeba wprowadzenia dalszych zmian umożliwiających rozwój energii z OZE w Polsce pozostaje aktualna.
Ustawę 8 czerwca 2018 r. przekazano Prezydentowi i Marszałkowi Senatu. Z tekstem nowelizacji można zapoznać się tutaj: http://www.sejm.gov.pl/sejm8.nsf/PrzebiegProc.xsp?nr=2412
